قدس آنلاین - «عقیق ســرخ هویت ایرانی» چیســت!؟ و جنس آن از کجا آمده است و آواز همیشگی آن، از کدامین کلمات، ساخته و پرداخته شده است!؟

اگــر فرض کنیم در دایره بی منتهای «هویت ملــی» دایره های کوچکتری از «خواســتنی های تاریخی» تلألو دارند و دائم در بالا و پایین این دایره عظیم، در حال چرخش هستند؛ به محض اینکه در برابر شخصیت زمانی ماه «محرم» قــرار می گیرند؛ گویی همه و همگی ســربازان کوچکی هســتند که در یک جزیره بزرگ زمانی، به د یدار مشتاقانه و مهربانانه پادشاهی می روند که بازوان مهربانی پرقدرتش، آماده کامل برای در آغوش گرفتن ســربازانش اســت و این آغوش گشــوده در زمان و آینده تکرار شــونده، همانــا معروف به «دهه محرم» اســت که «پادشــاه حقیقی هویت ایرانی» در زمان حضور می یابد و با ملت و ســربازانش در نهایت یک روند پراشتیاق و دیدنی و در بالاترین نقطه مهرورزی، دیدار می کند و سربازانش را در آغوش خونین و خونچکان جای و پناه و مأوا می دهد؛ و در این واقعیت سترگ و یگانه، یعنی پناه جویی شاهانه و مأواطلبی پادشــاهانه «عقیق ســرخ هویت ملی» جوشان جوشان می شود و همه مفاهیم و آرزوها و درخواست ها و سنت ها را، از روی خویش برمی افکند؛ تا به «پادشــاه کلمات» نزدیک شــود و از این نزدیکی و پهلو گرفتن در کنار پادشــاه، احســاس لذت کند. لذتی یگانه و پرریشــه، که در پی آن احساس قد رت و اقتدار متولد می شــود و این «اقتدار» جویی و «اقتدارگرای» بی گمان، طبیعی ترین مفهومی اســت که در عرصه جوشان عقیق هویت ملی، پدیدار می گردد. بنابراین شایســته اســت که از این «عقیق ســرخ» و سرخی آفرین ســتایش تاریخی گردد و از آن مهم تر و واجب تــر، مراقبت و مراقبت آینده گرایانه بشود!

تاریخ آکنده از توطئه و ضد یت و دشمنی دیپلماسی سیاسی غربیان در ایران، همگی در تعقیب یک هد ف اســتراتژیک فرهنگی بودند و آن برگشــت دادن «هویت ملی» ایرانیان از کلمه «حســین» به کلمات جایگزین همانند «کورش»، «رستم» در تاریخ گذشته سرزمین مادری، کوشش های فراوان و سنگینی صورت گرفت، تا «هویت ملی» ایرانی را از کلمه «حســین» پــاک کنند و به جای آن «رســتم» یا «ســهراب» و یا «کورش» را بگذارند؛ اما هیچکد ام از این نقشه های تخریب گرایانه، پیروزی برای دشمنان فرهنگ سرزمین مادری به ارمغان نیاورد. کنگره بین المللی «فردوســی» در نیمه دوم حکومت رضاشــاه، بدون منظور برنامه ریزی شــد و موزه ایران باستان که توســط معمار فرانسوی طراحی و ســاخته شد نشانگر استراتژی باســتان گرایی در عصر رضاشاه پهلوی هست که ره به هیچ قدرتی تازه و نو برای «هویت ملی» ایرانی نگشــود و حتی اقد ام جســورانه «ساخت موسیقی کلاســیک» برای عصر باستان و تخت جمشید؛ توسط موسیقید ان برجســته و مشهور فرانسوی «موریس ژابر» نتوانست هیچ آبرویی هنرمندانه برای «باستان خواهان و باستان گرایان» درست بکند. آری، در هســته مرکزی یا آخرین دایره تاریخی «هویت ملی» ایرانی و ایرانی نژاد، «عقیق ســرخی» اســت که در امتداد طولانی قرن ها پس از «شورشی» بنیادین و آینده گرایانه، تنها و تنها یک کلمه می گوید و یک کلمه ... می نویسد و نیز یک کلمه شکوهمند شاهانه را تکرار در تکرار می کند تا با قدرت و ایمان از «امروز» خویش به «فرد ا» بنگرد و همه همه فرد ا را، با هرچه در آن هســت، تصاحب کند و مالک بی چون و چرای فردای وطن و سرزمین مادری باشد. آیا شکوهمند تر از کلمه «حسین» کلمه ای در تاریخ ایران زمین  دید ه می شود؛ آیا شاهانه تر از کلمه «حسین» کلمه ای در فراز آسمان تاریخ به چشم می خورد! آیا اقتد ارآفرین تر از کلمه «حسین» کلمه ای در جنگل بی انتهای کلمات وجود دارد! تنها با کلمه «حســین» می توان «وطن» فرد ا را تعریف کرد و از مرزهای آن سخن گفت و به ســوی آن گام زد. گام هایی سنگین تر از حجم دماوند و پرطنین تر از چشم انداز دماوند.